We Can Ride tricycle

Long time no see my nephews, It’s absolutely 5 month (since last time we met).                             

Oh! > < I think of my little angels a lot and a lot.

Now they have grow up to be the little nice boys, they can speak word by word fluently. They have more enegy to make naughty to their parent.

I watch my Nephew happiness day by day through many pictures that My brother sent to me via e-mail. Their picture alway made me smiles and feel happy.

Because they become stronger, Their dad (my bro) bought them tricybles. And they show off how professional riding a tricycle,

Here they are!

Pokdhamma: Hooray!  I can loosen handles ! ^__^

 

Pundhamma:Yeh! I can pedal backward! I am so cool. ^0^

After showing off, they run out of battery!

so on, Let ‘s charging.

Which is the best way to get energy?

Have a nice dream, My little two Angles. ^ ^

สุดยอดเป็ดพะโล้

ต่อเนื่องจากวันไหว้ เชงเม้ง มีน้องก๊าบก๊าบ เหลือมา 1 ตัว  ตอนแรกกะจิ้มกินกับน้ำจิ้มรสแซ่บ

แต่พี่ชาย (ผู้ปรารถนาจะเป็นเชฟ และใฝ่ฝันที่จะเข้าเรียนกอร์ดองเบลอร์)  มีไอเดียเด็ด ว่าน้องเป็ดควรจะได้อาบน้ำพะโล้หอมๆ

พี่ชายไปจ่ายตลาด   ในขณะที่ฉันกำลังวุ่นอยู่กับเครื่องนอน..มิใช่วุ่นเตรียมเครื่องปรุงแต่อย่างใด

ขอนอนรอกินดีกว่า..ไม่ต้องทำอะไร…ให้เชฟจัดการทุกอย่างเอง

ได้ยินเสียงสับเป็ดในครัว โป๊กๆ อยู่แหม่บๆ สักพักก็ได้กลิ่นหอมเครืองเทศพะโล้…อดใจไม่ไหวเลยต้องลุกจากที่นอนตามกลิ่นหอมๆ นั้นไป

กลิ่นหอม..ของพะโล้หม้อใหญ่ที่กำลังเดือดอยู่บนเตา…อืมม..ห้อมหอม

ชะโงกหน้ามองลงในหม้ออ่ะ..น่ากิน

พี่ชายว่าต้องรอหน่อย..เคี่ยวต่ออีกหน่อย…ให้น้ำเข้าเนื้อ เพื่อเนื้อจะได้นุ้มนุม…รอของเค้าหน่อย

ไม่ช้าไม่นาน..ในที่สุด..ก็ได้กินซะที…ตอนแรกชิมน้ำพะโล้..โอ้วเป็นไปไม่ได้ว่ารสชาติจะ..อร่อย

กินเนื้อเป็ด..เนื้อนุ่ม..ยิ่งอาหย่อย…กินทั้งน้ำทั้งเนื้อก็อาหร่อย…

(ชมเว่อร์…กลัวเชฟไม่ทำให้กินอีก)

ต่อหน้าไม่ได้ชมขนาดนี้หรอก..แค่บอกว่าอร่อยใช้ได้

แต่รสชาติจริงพบว่าอร่อย(อย่างไม่น่าเชื่อ…)

จริงๆ นะพี่ชาย

ที่บอกมา ข้างต้น (พูดเล่น) จริงๆ นะพี่ชาย

ฮี่ฮี่

ขออภัยที่หน้าตาเป็ดพะโล้จากภาพถ่ายจะดูธรรมดา (เพราะใช้มือถือถ่าย..เป็นความผิดของอุปกรณ์ถ่ายภาพ)แต่รสชาติ * ^โห..ขอบอก..ธรรมดายิ่งกว่า…ฮ่าฮ่า

เชงเม้ง

กลายเป็นกำหนดการภาคบังคับ(ตั้งแต่ปีก่อนเมื่อพ่อโบกมือบ้ายบายพวกเราไปสบายในสวรรค์) ทำให้จะต้องกลับบ้าน(หรือภูมิลำเนา) โชคดีที่ทั้งบ้านและภูมิลำเนาของฉันมันเป็นจังหวัดเดียวกัน กำหนดการที่ว่า คือการไหว้บรรพบุรุษ ในช่วงเทศกาลเชงเม้ง  นั่นเอง

เมื่อก่อนตอนที่พ่อยังอยู่ พ่อจะเดินทางไปไหว้ย่าทุกปีในวันเชงเม้ง ปีนี้กลับเป็นว่าพ่อไปรออยู่กับย่าซะแล้ว  พ่อเลยไม่ต้องเดินทางไกล นอนรอให้ลูกๆ ไปหา สบายเลยนะพ่อ ^^ ไม่ต้องนั่งรถให้เมื่อย

5 เมษา..ที่บรรดาญาติๆได้ตกลงนัดวันเวลากันแล้ว

เช้าตรู่.. แม่และพี่ชายทั้งสองรวมทั้งตัวฉัน ก็เตรียมกับข้าว ผลไม้ ใส่ตะกร้า

ไปไหว้พ่อ

จุดประทัดพันนัด หู้อื้อ สะใจ

เสร็จพิธี  ตั้งวงกินข้าวด้วยกัน มีความสุข

แต่ทำให้คิดถึงพ่อมาก

take a photo

It was very difficult to take a straight face photo of my nephews. With their 11 months, ages of climbing and creeping to discover things. So they could not be stay calm. they always move every time  i  pushing a shutter.But I think it made photos more naturally!

     

Haha..I think they are grow up to be boxers, ok-fight!!!

(My bros-twins dad- said that “The enemy is coming!”)

หลานช้านนน…น่าเอ็นดูจริ๊ง

My nephews, they are  so  lovely!!